Bejbi blues (o co kaman?!)

Katarzyna Rosłaniec już po raz drugi wzięła na tapetę polskich nastolatków. Niestety ani nie udało jej się stworzyć historii na miarę „Galerianek”, ani zaciekawić. „Bejbi blues’ to film wydumany, przerysowany i sztuczny. Ogląda się to ciężko, a pod koniec na usta cisną się same inwektywy. Powiedzieć, że było słabo, to zdecydowanie za mało…

Główną bohaterką „Bejbi blues” jest siedemnastoletnia Natalia, matka małego Antosia. Ojciec chłopca jest niedojrzałym emocjonalnie uczniem klasy maturalnej, który nieudolnie stara się pomóc dziewczynie. Natalia nie może także liczyć na swoją matkę, która zostawia ją samą i wyjeżdża za granicę. Zagubiona nastolatka próbuje jakoś poukładać sobie życie…

O dzieciach, które mają dzieci

Ciąże u nastolatek są zazwyczaj wynikiem wpadki lub niedostatecznej wiedzy o antykoncepcji. W „Bejbi blues” Natalia jednak sama decyduje się na dziecko, ponieważ czuję się niechciana i niekochana przez matkę. Antoś ma być tą osobą, która zawsze ją będzie kochać i której nikomu nie odda. To naiwne myślenie doprowadza do tragedii. Natalia szybko zdaje sobie sprawę, że dziecko to przede wszystkim obowiązek, na który jest za młoda i na który ją nie stać. Dziewczyna więcej uwagi poświęca wyglądowi niż synkowi, a pieniądze wydaje na ciuchy i imprezy. Natalia sama jest jeszcze dzieckiem: krnąbrnym i nierozgarniętym. Czy taka osoba może być dobrą matką i czy w ogóle powinna mieć dziecko? Oczywiście nie. Kuba również nie nadaje się na ojca: pali trawkę, imprezuje, a w głowie ma tylko seks, którego Antoś jest efektem ubocznym. W tej patologicznej sytuacji nie pomagają także rodzice chłopaka, którzy ograniczają się do krytyki i wyłożenia miesięcznie kilkuset złotych na wnuka. 

O co właściwie chodziło?

Kasi Rosłaniec nie udało się uniknąć niedorzeczności i braku spójności. Niektóre sceny, wątki są całkowicie pozbawione sensu i nic nie wnoszą do fabuły. Fajnie, że Natalia ubiera rajstopy przez dwie minuty i siedzi z dzieckiem na kiblu, tylko co mnie to obchodzi? Można było pociągnąć trudną relację Natalii z matką. Zamiast tego jednak kobieta wyjeżdża, znika z ekranu i…problem z głowy. Zadziwiło mnie też, że Natalia siedzi sobie w domu, nie chodzi do szkoły i nikt się tym nie interesuje. Nie wspominając już o braku przedstawienia dziewczyny w konfrontacji ze społeczeństwem. Totalnie odrealnione była też scena, w której Natalia prowadzi wózek, jadąc na rolkach. W życiu czegoś takiego nie widziałam! To miał być film, opowiadający o problemach współczesnych nastolatków, przedstawiający jakiś problem społeczny, a tymczasem wyszła surrealistyczna papka, która ani niczego nie porusza, ani nie rusza widza, który nerwowo się kręci i zastanawia się, kiedy to coś się skończy…

Zakończenie

…jest sztuczne, słabe i idiotyczne. Nie wierzyłam w to, co widzę i miałam ochotę uderzyć głową w ścianę.

Gra aktorska leży i kwiczy, a montażu w ogóle nie ma

Reżyserka szczyci się tym, że główne role grają osoby, które nigdy wcześniej nie występowały na ekranie. I niestety nie powinny. Nigdy. Jest źle, jest nieprawdziwie i w ogóle nic nie ma: żadnych emocji, wzruszenia. Nic, kurde, nic. Zabieg braku montażu i efekt „podglądactwa” cudzego życia to świetny pomysł, który przeważnie czyni film bardziej realistycznym i wychodzi mu na dobre, ale nie tym razem… Użyję tu określenia najbardziej adekwatnego do „Bejbi blues”: jest sztucznie, sztucznie do granic możliwości i wytrzymałości widza…

Historia miała potencjał i można było zrobić z niej dobry film. Niestety wyszło płytkie nic. A „Galerianki” tak mi się podobały, ale nie tym razem, pani Kasiu, oj nie tym razem…

Ocena: 2,5/10.