100 książek wg BBC: „Buszujący w zbożu” J.D. Salinger (jak zachwyca, jak nie zachwyca)

„Jeśli rzeczywiście interesuje was ta historia, najpierw pewnie chcielibyście usłyszeć, gdzie się urodziłem, jak spędziłem zasrane dzieciństwo, czym się zajmowali moi rodzice, zanim sobie mnie zafundowali, i wszystkie te bzdety jak z „Davida Copperfielda”, ale – uprzedzam z góry – nie mam zamiaru się w to wdawać.”

Przed każdym spotkaniem z klasyką mam lekkiego stresa. Dlaczego? Od książki, wpisanej do kanonu i zachwalanej przez wielu, oczekuje się wiele. I tak też jest w przypadku „Buszującego w zbożu”. Spodziewałam się, że ta historia na zawsze zapisze się w mojej duszy lub przynajmniej powali mnie na kolana. Tak się jednak nie stało.

Książka stanowi zapis trzech dni z życia szesnastolatka, samotnie włóczącego się po Nowym Jorku. Naszego bohatera właśnie wyrzucono z kolejnej szkoły i przed powrotem do domu postanawia pobyć trochę sam ze sobą. Wynajmuje pokój w hotelu, chodzi do nocnych klubów, spotyka się z była dziewczyną, której nawet nie lubi i snuje dużo rozważań.

„Sam jestem, samiutki z sobą samym...”

Jako, że narracja prowadzona jest z perspektywy Holdena, czytelnik poznaje rzeczywistość jego oczami, a może raczej jego ustami, bo chłopak nie dość, że wszystko krytykuje, to jeszcze nie lubi nikogo (no może poza młodszą siostrą i zmarłym bratem). Punktem wyjścia do zrozumienia sposobu myślenia Holdena jest dostrzeżenie granicy, pomiędzy światem dorosłych i dzieci. Bohater znajduje się na chwilę przed wejściem w dorosłość, jest zbuntowanym nastolatkiem, dostrzegającym panującą hipokryzję i konformizm, doceniającym niewinność i naiwność dzieci. Jest bezlitosny także wobec swojego pokolenia, obnaża zakłamanie i seksualność rówieśników. Holden jest na tyle wyobcowany, że marzy o ucieczce gdzieś daleko, gdzie panują inne zasady i wartości. Można nawet powiedzieć, że ma w sobie coś z Piotrusia Pana, bo najchętniej na zawsze pozostałby dzieckiem. Nie bez znaczenia jest też fakt, że Holden lubi jedynie swoją małą siostrę i brata, który zmarł jako dziecko, był więc jeszcze nieskażony obojętnością, właściwą dorosłym.

Głównym problemem tej książki jest to, że główny bohater jest strasznie denerwujący i nie sposób go polubić. Jego bezczelność, arogancja, a nawet wulgarność, wręcz rażą. Do tego ciągłe powtórzenia, zwroty typu „rzygać mi się chce”, zestawione razem z, bądź co bądź, celnymi uwagami, nijak do siebie pasują. Trudno mi wyobrazić sobie, by w głowie tak  rozpieszczonego gówniarza mogły się zrodzić jakieś głębsze myśli. Dla mnie Holden Caulfield jest po prostu niewiarygodny.

„Buszujący w zbożu” przez wiele znajdował się na liście książek zakazanych, jeden nauczyciel stracił nawet pracę przez omówienie tej lektury w szkole. Co ciekawe, wielu morderców zaczytywało się w powieści i poniekąd wzorowało na Holdenie, m.in. Mark David Chapman, zabójca Johna Lennona, przyznał, że „Buszujący w zboży” wywarł na niego ogromny wpływ. Czekając na policję wyciągnął swoją ulubioną książkę i zaczął czytać, wpisał też do niej zdanie: „This is my statement” i podpisał się jako Holden Caulfield.

Nawet jeśli nie jest to powalająca lektura, to wydaje mi się, że warto znać „Buszującego w zbożu”, choćby ze względu na towarzyszącą książce atmosferę skandalu.

„Niektóre rzeczy powinny by zostawać zawsze niezmienione. Żeby można je wpakować do jednej z tych wielkich oszklonych szaf i tak je przechowywać.”

Więcej na temat „Buszującego w zbożu” i jego związków z mordercami możecie przeczytać w tekście „Książka, która zabija” autorstwa Marty Tychmanowicz, który znajduje się tutaj.

Ocena: 7/10.

Właśnie skończyłam oglądać 85. ceremonię rozdania Oscarów. Udało mi się przez cały dzień nie poznać wyników, więc cieszę się, że mogłam rozkoszować się emocjami, związanymi z rozdaniem. Niespodzianek właściwie nie było i widzę, że moje typy się sprawdziły, nawet jeśli życzenia wyglądały troszkę inaczej. No, ale co oni tam wiedzą w tym Hollywoodlandzie...:P 

Sama gala była o niebo lepsza niż te z kilku poprzednich lat. Bardzo rozbawiły mnie Jennifer Lawrence i Adele. Pierwsza, bo się wywróciła, wchodząc na scenę, a druga swoją nieporadną i żywą przemową. Niekwestionowaną ulubienicą gali była Hushpuppy, która zachowywała się i wyglądała przeuroczo. Z kolei najbardziej wzruszyłam się, oglądając występ obsady „Nędzników". Świetnie sprawdził się też prowadzący, sypiący naprawdę fajnymi dowcipami. Ze smutkiem zauważyłam też jak ponaciągani są niektórzy celebryci... Z roku na rok socjeta Hollywood wygląda coraz gorzej. 

No i koniec oscarowej gorączki. Dobrze to czy nie?