Gdzie pani była wcześniej, pani Gardot?

Melody Gardot to moje ostatnie muzyczne odkrycie.

A zaczęło się tak:

„So we meet again my heartache
Come and join me in my pain
You're the reason I remember
Every sweet and sad charade”

 Usłyszałam i przepadłam. Już po pierwszych dźwiękach wiedziałam, że z pewnością jeszcze nie raz odbędę muzyczne spotkanie z panną Gardot.

I tak zaczęłam, z początku jeszcze niepewnie, potem z coraz większym uwielbieniem, wsłuchiwać się w kolejne utwory. Tak słuchałam, słuchałam i już wiem, że nigdy nie przestanę. Muzyka Melody Gardot wkradła się w moje serce i duszę, porwała mnie całkowicie i ostatnio ciągle jest ze mną. Rano w tramwaju, gdy jeszcze nie do końca przytomna zmierzam do pracy. W drodze powrotnej, gdy potrzebuję wyciszyć się i uciec myślami od minionego dnia. W domu, gdy krzątam się w pośpiechu, by jak najszybciej móc odpocząć… 

„Every time we meet, it's like the first we kiss
Never growing tired of this endlessness
It's a simple thing, we don't need a ring
Our love is easy”

Życie Melody Gardot zmieniło się całkowicie w 2003 roku, kiedy to jadąc na rowerze, została potrącona przez samochód. Przez pierwszy rok po wypadku nie mogła chodzić, a także stała się nadwrażliwa na światło i dźwięk. Dziś 28-letnia amerykańska wokalistka jazzowa, Melody Gardot, chodzi o lasce, a na twarz zakłada najczęściej ciemne okulary. 

 

„Maybe I should hold on just a moment and be sure it’s not  for vanity…”

25 kwietnia bieżącego roku we Wrocławiu odbędzie się koncert Melody Gardot w ramach Ethno Jazz Festival. Cieszę się, że w moim mieście odbywa się taka impreza, bo dzięki niej odkryłam Conche Buikę i Herbiego Hancocka, a moja przyjaciółka mogła pójść na koncert swego ukochanego Chrisa Bottiego. 

„You come off like a white knight
Always honest always right
You come off like a brave soul
Truthful and noble”

Mój M. kupił mi wczoraj bilet, czym sprawił mi przeogromną radość. Tak więc z niecierpliwością dziecka czekam na kwiecień.