Poradnik pozytywnego myślenia/Silver Linings Playbook

Emocjonujący, zabawny, dramatyczny – takimi słowami można określić nowy film Davida O. Russela, opowiadający o potrzebie akceptacji i miłości. Pod względem fabularnym jest bardzo dobrze, choć „Poradnik pozytywnego myślenia” pewnie nawet nie otarłby się o Oscary, gdyby nie wybitne kreacje aktorskie odtwórców głównych ról: Bradleya Coopera, Jennifer Lawrence i Roberta De Niro.

Film przedstawia historię Pata Solitano, cierpiącego na zaburzenia afektywne dwubiegunowe. Bohatera poznajemy w momencie wyjścia z szpitala psychiatrycznego, gdzie trafił wskutek agresywnego zachowania po przyłapaniu żony na zdradzie. Straciwszy wszystko, co można było: ukochaną, dom, pracę i zdrowie, próbuje odbudować swoje życie. Biega, chodzi do psychiatry i stara się żyć normalnie, i wtedy na jego drodze staje wykończona psychicznie po śmierci męża - Tiffany. Niezrozumiani przez rodzinę i znajomych, te dwa społeczne wyrzutki, uratować mogą się tylko poprzez wzajemne wsparcie i przyjaźń. To jednak jest nad wyraz trudne, gdy rany z przeszłości nie chcą się zagoić, a obsesja na punkcie pewnej piosenki Stieviego Wondera utrudnia powrót do rzeczywistości i normalne funkcjonowanie.

Przed seansem nie widziałam żadnego zwiastuna i chyba dlatego zostałam trochę zmylona przez tytuł. Myślałam, że będzie to kolejna ekranizacja poradnika, dzięki któremu poznam złote rady typu: „jak urodzić i nie zwariować”. I przede wszystkim nastawiałam się na film optymistyczny i ciepły. Tymczasem „Poradnik pozytywnego myślenia” to komediodramat ze zdecydowaną przewagą dramatu. Owszem zabawne jest, że Pat biega w worku na śmieci, ale tylko przez chwilę. Bo gdy uświadomimy sobie, że jest to jego sposób na szybsze spalanie tłuszczu, to wcale już tak śmiesznie nie jest. 

„Poradnik pozytywnego myślenia” to historia ludzi, ich obsesji i codziennych dramatów. Pat i Tiffany dobrali się jak w korcu maku, ale stali się też wybawieniem dla siebie, bo doświadczyli podobnych rzeczy. Poprzez ich relację reżyser przekazuje nam znaną prawdę: nie warto zmieniać naszych ukochanych, albo kochajmy ich, jakimi są albo dajmy im odejść; szczęście zarezerwowane jest dla ludzi sobie podobnych, rozumiejących swoje potrzeby i pragnienia. Elementy romantyczne ograniczone są do minimum, dużo miejsca Russel poświęca za to miłości rodzicielskiej i trudnych relacjach Pata z tatą.

Robert de Niro już zawsze będzie mi się kojarzył z rolami trudnych i twardych ojców. Chociaż wielu w tym momencie złapie się za głowę i powie, że aktor, znany jest przede wszystkim z ról gangsterów, to dla mnie przedstawia się to zupełnie inaczej. Pierwszym filmem z de Niro, jakim widziałam był „Chłopięcy świat”, gdzie zagrał alkoholika, znęcającego się nad pasierbem. Kolejne były produkcje z serii „Poznaj moich…” i wreszcie „Wszyscy mają się dobrze” i „Poradnik pozytywnego myślenia”. Oczywiście gdzieś po drodze widziałam „Gwiezdny pył” i „Depresję gangstera”, ale dla mnie Robert de Niro to filmowy tatusiek numer jeden. Aktor w „Poradniku pozytywnego myślenia” wciela się w postać ojca, który jest maniakiem zakładów bukmacherskich i meczy, nie potrafiącym wyrażać swoich uczuć i trochę zbyt oschłym dla syna. De Niro niby nie pokazał nic nowego, ale też nie zawiódł. Nominację do Oscara za najlepszą rolę drugoplanową, co prawda, otrzymał, ale wydaje mi się, że nie ma szans z Christopherem Waltzem, który już zgarnął Złotego Globa za „Django”.

Osobiście nie przepadam za Bradleyem Cooperem, ale muszę przyznać, że w „Poradniku pozytywnego myślenia” zagrał rewelacyjnie. Świetna jest scena, w której Pat wpada w środku nocy do sypialni rodziców i krzyczy, wściekły na Hemingwaya  i jego „Pożegnanie z bronią”. Cooperowi świetnie udało się oddać emocje, targające bohaterem, jego niezaradność, złość i depresję. Jest to bez wątpienia najlepsza rola w jego dotychczasowej karierze. Z kolei Jennifer Lawrence, znana głównie z „Igrzysk śmierci”, bardzo mnie zaskoczyła. Nie spodziewałam się, że tak młodziutka aktorka (22 lata) będzie potrafiła wiarygodnie zagrać osobę z poważnym uszczerbkiem psychicznym. Udało jej się to jednak i to bardzo dobrze, dlatego chylę czoła przed jej umiejętnościami i czekam na dalszy rozwój kariery.

„Poradnik pozytywnego myślenia” to film do bólu prawdziwy, taki, który porusza umysł i duszę. Może nie zostałam powalona na kolana, ale na pewno mogę powiedzieć, że mi się podobało i że przynajmniej aktorsko było na miarę Oscara.

Ocena: 8/10.