Wróg numer jeden/Zero Dark Thirty

11 września 2001 roku na zawsze zmienił historię świata. To jedna z najważniejszych dat współczesnej historii, dzień, który rozpoczął światową wojnę z terroryzmem, a Osamę Bin Ladena uczynił ucieleśnieniem wszelkiego zła, diabłem w ludzkiej skórze i najbardziej poszukiwanym człowiekiem na świecie – wrogiem numer jeden. 

We wrześniu 2001 roku rozpoczęłam naukę w gimnazjum, byłam więc jeszcze dzieckiem. 11 września na zawsze wrył się w moją pamięć. Było po 15, akurat wróciłam do domu ze szkoły i włączyłam telewizję, by obejrzeć jakiś serial. Skacząc po kanałach, natrafiłam na relację na żywo ze Stanów. Początkowo nie wiedziałam, co się dzieje. Nie docierało do mnie, że właśnie dokonał się największy zamach terrorystyczny w dziejach. Tego dnia nie odeszłam już od telewizora. Nie mogłam. Zahipnotyzowana patrzyłam w ekran i nie wierzyłam. Płakałam. Przed napisaniem tego posta ponownie obejrzałam wydanie wiadomości z 11 września 2001 roku, po tylu latach nadal nie umiem patrzeć na to spokojnie i budzi to we mnie tyle samo emocji. Pamiętam też szok, jaki wywołały we mnie zdjęcia, opublikowane w prasie. Zwłaszcza te na których widać było ludzi, wyskakujących z okien World Trade Center. Na widok fotografii Osamy Bin Ladena przechodzą mnie ciarki, do dziś i pomimo, że nie żyje.

„Wróg numer jeden”  to historia poszukiwań Bin Ladena przez CIA, obejmująca czas od zamachów z 11 września po obławę posiadłości terrorysty i zabicie go przez amerykańskich komandosów 2 maja 2011. Fabuła toczy się wokół śledztwa agentki Mai, która poświęciła 8 lat życia na wytropienie miejsca pobytu Bin Ladena. Film odsłania także kulisy pracy CIA, w tym metody przesłuchiwania więźniów. 

Jest taka scena, w której bohaterowie oglądają telewizję, a w niej wystąpienie Barracka Obamy, twierdzącego, że CIA nie torturuje więźniów. Oglądający mieli trochę nietęgie miny i tak samo ja. Skoro „Wróg numer jeden” to film, oparty na faktach, będący swoistym dokumentem, to chyba możemy przyjąć, że przedstawione zdarzenia są prawdziwe. I w tym właśnie tkwi szkopuł, że ów film dostarcza nam wielu informacji na temat metod  przesłuchiwania islamistów przez CIA, w tym wymyślnych tortur. Weźmy np. waterbroading, polegający na skrępowaniu więźnia, przykryciu twarzy i polewaniu wodą w taki sposób, że zaczyna się dławić. Tortura ta jest zabroniona przez prawo międzynarodowe, a jednak możemy ją oglądać we „Wrogu numer jeden”. CIA torturowało też islamistów, uderzając w ich wierzenia i przekonania, np. poprzez obnażanie ich przed kobietami. Nie dziwi więc, że film budzi coraz więcej kontrowersji, a nas, Polaków, może szczególnie zainteresować, że część akcji dzieje się w tajnym więzieniu na terenie Gdańska. Oczywiście rozgorzała już dyskusja, jak to w końcu jest z obecnością CIA w naszym kraju. Można więc powiedzieć, że trochę zamieszania „Wróg numer jeden” narobił.

O tyle o ile ostatnie 30 minut trzyma w napięciu, to nie można tego powiedzieć o pozostałych 2 godzinach. Owszem oglądanie śledztwa i przesłuchań CIA jest ciekawe, ale w pewnym momencie zaczyna nużyć. Film jest dobry, świetnie nakręcony, poprawnie zagrany, ale to trochę za mało, by nominować go do Oscara. 11 września 2001 roku to jednak tak ważna data w historii Ameryki, że jestem skłonna zrozumieć członków Akademii i emocje, jakimi kierowali się, nominując poszczególne produkcje. 

Zabicie Osamy Bin Ladena to jedynie kropla w morzu w walce z terroryzmem. Widać, to także w zakończeniu „Wroga numer jeden”: Maya nie czuje radości, a jedynie ulgę. Film nie spodoba się wszystkim, ale ci, których ciekawią kulisy poszukiwań najgroźniejszego terrorysty na świecie, będą zadowoleni. Warto obejrzeć choćby dla gry Jessici Chastain.

A jak Wy zapamiętaliście 11 września?

Ocena: 7/10.