Kwietniowe sierotki i wyniki rozdawajki

Kwiecień plecień poprzeplatał… i tak zimowe chłody z początku miesiąca niedawno zastąpiło błękitne niebo i piękne wiosenne słońce, z czego bardzo się cieszę. Niestety na weekend pogoda ma brzydki zwyczaj się psuć, więc nie udało mi się wyjść z książką do parku czy na jakiś dłuższy spacer, a piękne słońce musiałam podziwiać przez okno w pracy… Co nie zmienia jednak faktu, że bardzo ucieszyłam się z możliwości zastąpienia botek balerinkami :)

Jaki był kwiecień? Przede wszystkim nerwowy. Sezon pomału się rozkręca i mamy coraz więcej pracowników, co oznacza koniec spokojnej pracy… Aż boję się myśleć, co będzie w kolejnych miesiącach, bo szczyt sezonu przypada na czerwiec-wrzesień i jak ja się biedna na urlop wyrwę? Zdecydowanie wolałabym taki nawał pracy zimą, no ale cóż… Trzeba znaleźć pozytywy i cieszyć się, że się ma pracę, bo bez niej myśl o wakacjach nawet nie przeszłaby mi przez myśl :) Tak więc staram się uśmiechać mimo wszystko, a bardzo pomaga mi w tym piękne błękitne niebo („oprócz błękitnego nieba…”). Właściwie, gdybym miała wybrać najważniejsze wydarzenie kwietnia, wybrałabym bez wahania koncert Melody Gardot, który bardzo bardzo mnie poruszył i wzbudził całą gamę najróżniejszych emocji: od radości po smutek, zachwyt… Wspaniała kobieta i wielka artystka. Po prostu czarodziejka. Z czego się jeszcze cieszę? Ano, bo pewien pan, którego uwielbiam wydał  nową płytę, którą na okrągło teraz słucham…:)

No ale już dość tego ględzenia, pora na kwietniowe sierotki:

książkowe:

„Siedem dalekich rejsów” Leopold Tyrmand: ta króciutka powieść powstała w latach 50. ubiegłego wieku, ale ze względu na cenzurę wydana została w języku polskim dopiero w 1975 roku, i to w Londynie. Fabuła nie jest specjalnie oryginalna: jest więc ona i on, kilka nadmorskich osobistości, klimatyczne portowe miasteczko i trochę polityki. Wydawać by się mogło, że będzie to typowy romans. Tyrmand jednak w relację bohaterów wsadził sporą dawkę impertynencji, sceptycyzmu i ironii, dzięki czemu powstały elektryzujące i błyskotliwe dialogi, które są motorem napędowym książki. Nie zabrakło także gorzkiej oceny komunizmu i galerii osobliwych postaci, takich jak chociażby rozwiązła Anita. Książka sprawia wrażenie kameralnej, a partie narracyjne wypadają o wiele słabiej od dialogów. Pierwsze spotkanie z Tyrmandem uznaję za dość udane, choć bez rewelacji. Ocena: 6,5/10.

„W komntach Wolf Hall” Hilary Mantel: nagrodzona Nagrodą Bookera pierwsza część cyklu tudorowskiego autorstwa angielskiej prozaiczki Hilary Mantel (druga część, niewydana jeszcze w Polsce, „Bring up the Dobies” również została uhonorowana Bookerem). Akcja powieści, a właściwie opasłego tomiszcza, kręci się wokół Thomasa Cromwella, a zaczyna w chwili, gdy król Henryk VIII zapragnął poślubić Anne Boleyn. Mantel skupia się na przedstawieniu relacji Cromwella z innymi, w tym z rodziną królewską, poszczególnymi rodami, a także Thomasem Wolseyem i Tomaszem Morusem (swoją drogą niekonsekwencje w tłumaczeniu imion rażą). Narracja jest prowadzona w trzeciej osobie liczby pojedynczej, co jest dość niecodzienne i przerywana jest licznymi dygresjami. Nie jest to powieść, którą czyta się szybko i łatwo – wręcz przeciwnie „W komnatach Wolf Hall” trzeba poświęcić maksymalną uwagę i dużo czasu. Pozycja ciekawa, ale też wymagająca wiedzy o historii Anglii, bo Mantel nie podaje niczego na tacy. Na kolana nie zostałam powalona i czasami się męczyłam, ale też nie uważam lektury za czas stracony. Ocena: 6,5/10.

„Nigdziebądź” Neil Gaiman: chyba pierwszy raz czytałam książkę, która powstała na podstawie serialu telewizyjnego i przyznam szczerze, że trochę się obawiałam takiego eksperymentu. Jak się okazało jednak, całkiem niepotrzebnie, bo fabuła wciąga od pierwszej minuty, cały czas coś się dzieje, a nietuzinkowe postaci i specyficzny humor dodają „Nigdziebądź” świeżości. Dużo tu także odwołań do religii, mitologii i literatury. Gaiman przywołuje między innymi jednego z bohaterów baśni „Kot w butach” i wspomina o okolicznościach zatonięcia Atlantydy. Najciekawszy wydał mi się jednak pomysł na stworzenie Londynu Pod jako równoległego miejsca do Londynu Nad, miejsca niby takiego samego, a jednak zupełnie innego! W Londynie Pod w Harrodsie nie robi się ekskluzywnych zakupów, ale spotyka na Ruchomym Targu, gdzie spotkać można całą elitę podziemia. Pomimo wielu zalet książce nie brak niestety nudnych przestojów, przez co nie zachwyca, a jedynie się podoba. Ocena: 7/10.

i oczywiście filmowe:

„Coco Chanel”: po przeczytaniu jakiś czas temu biografii Coco, nie mogłam pominąć filmu o niej, zwłaszcza, że w roli głównej występuje Audrey Tatou. Trochę zmylił mnie polski tytuł, bo sądziłam, że będzie to historia sukcesu Chanel, a nie opowieść o poczynaniach młodej Coco. Dystrybutor usunął z oryginalnego tytułu przyimek „przed” (czyli byłoby „Coco przed Chanel”) przez wprowadził widzów w błąd. A wystarczyłoby przecież nazwać film „Coco”, wtedy nastawienie do tej produkcji miałabym zupełnie inne… W każdym razie film jest ciekawy, choć dość powierzchowny, a najlepsze są sceny, w których oglądamy Coco przy pracy. Rewelacyjnie wypada za to pod względem estetycznym. Gra kolorami i zdjęcia są wysmakowane i urzekające, co widać zwłaszcza w ostatnich ujęciach. Dobrze poradziła sobie także Audrey Tatou, która zagrała bardzo przekonująco i potwierdziła swoją aktorską klasę. Ocena: 7/10.

„Wożąc panią Daisy”: 4 Oscary i 3 Złote Globy, w tym dla najlepszego filmu, okazały się być wystarczającym powodem, by w sobotnie popołudnie postawić na klasykę i obejrzeć „Wożąc panią Daisy”. Trochę obawiałam się tego filmu, a jego seans przekładałam dwukrotnie. Przyznajcie, że słysząc, że coś jest nudne, nie czujecie się specjalnie zachęceni, by poświęcić temu trochę czasu. W przypadku „Wożąc panią Daisy” zarzuty okazały się być jednak bezpodstawne. Owszem akcja toczy się powoli, dzieje się niewiele, a cała fabuła skupia się na rozmowach tytułowej pani Daisy z jej nowym szoferem i bliskimi, ale całość wypada tak przekonująco i po prostu ciepło, ludzko, zwyczajnie, że seans tego filmu jest niekończącą się przyjemnością. „Wożąc panią Daisy” to historia przyjaźni dwojga skrajnie różnych ludzi: bogatej Żydówki i biednego Murzyna. Poglądy mają zupełnie inne i nijak nie mogą się dogadać, ale gdy już udaje im się znaleźć wspólny język, okazuje się, że mają ze sobą więcej wspólnego niż myśleli. Jest wzruszająco i zabawnie. Idealny film na wiosenne popołudnie. Pod względem aktorskim majstersztyk. Ocena: 8,5/10.

„Kandydat”: sequel dramatu politycznego z lat 60. i już druga ekranizacja powieści Richarda Condona, opowiadająca o porwanych i poddanych praniu mózgu amerykańskich żołnierzach i ich dowódcy Raymondzie Shaw, który dzięki bohaterskiej postawie szybko pnie się po szczeblach politycznej kariery, wspierany przez matkę i organizację Manchurian. Wszystko jednak komplikuje się, gdy u Shaw zjawia się jeden z dowódców Ben Marco, twierdząc, że dręczy go dziwny sen, w którym polityk zabija jednego z kolegów. Marco rozpoczyna własne śledztwo, które wskazuje na to, że wydarzenia podczas operacji „Pustynna Burza” wyglądały zgoła inaczej… „Kandydat” to ciekawy, trzymający w napięciu film ze znakomitymi kreacjami aktorskimi, zwłaszcza Denzela Washingtona i Liev Schreibera, a także jak zwykle świetnej Meryl Streep. Odkrywanie kolejnych tajemnic, tajemniczy eksperyment, zamach stanu to tylko kilka z wielu interesujących tematów, jakie są poruszone w filmie. Oglądając „Kandydata” nie sposób się nudzić. Ocena: 8/10.

 „Kod nieśmiertelności”: Co by było, gdyby można było się cofnąć w czasie i zmienić przyszłość? Gdzie jest granica pomiędzy obowiązkiem służby dla ojczyzny a własnymi pragnieniami? Słoneczny poranek. Kapitan Stevens budzi się w pociągu, jadącym do Chicago. Jakaś kobieta mówi na niego „Sean”, a w lustrze widzi cudzą twarz. Ma jedynie 8 minut, by oswoić się z sytuacją. Po tym czasie następuje wybuch i wszystko znika, a Stevens przenosi się do kapsuły, gdzie kobieta nazywająca się Colleen Goodwin informuje go, że bierze udział w rządowym eksperymencie o nazwie „source code” i ma za zadanie znaleźć terrorystę, który wysadził pociąg w powietrze i planuje zdetonować bombę w centrum Chicago. „Source code” pozwala wejść w ciało innego człowieka na ostatnie 8 minut jego życia, tak przynajmniej myślą naukowcy. Kapitan przenosi się więc raz za razem do alternatywnego świata, stopniowo odkrywając także prawdę o sobie. „Kod nieśmiertelności”, chociaż z gatunku science-fiction, w dużej mierze skupia się na przeżyciach głównego bohatera. Mamy też niezłą akcję, Stevens w końcu ma 8 minut na znalezienie terrorysty. Szkoda tylko, że iście hollywoodzkie zakończenie, jakby na siłę sklecone, psuje ogólne dobre wrażenie, jakie film robi. Ocena: 8/10.

„Gdzie mieszkają dzikie stwory”: pozbawione lukrowej otoczki kino familijne. Mroczne, niepokojące i tak inne od tego, co serwuje nam wytwórnia Disneya. Fabuła toczy się wokół Maxa, który ucieka z domu i trafia tam, „gdzie mieszkają dzikie stwory”. Chłopiec szybko zostaje ich królem, a jego jedynym zadaniem jako władcy jest dbanie o swoich podwładnych. Dużo tutaj emocji (tych mniej oczywistych), trudów życia i mądrości. Trzeba przy tym dodać, że owe stwory wyglądają co najmniej przerażająco, co jeszcze potęgują mroczne, acz klimatyczne zdjęcia. Niebanalna historia, może niekoniecznie, skierowana do dzieci. No chyba, że lubią klasyczne baśnie braci Grimm. Ocena: 7/10.

„Charlie”: ekranizacja popularnej ostatnio powieści autorstwa Stephena Chbosky’ego (autor zresztą sam napisał scenariusz i wyreżyserował film), opowiadającej o trudach dorastania. Tytułowy Charlie jest nieśmiałym, zamkniętym w sobie nastolatkiem, piszącym listy do nieznanego przyjaciela. Dzięki licznym apostrofom można domniemywać, że owym przyjacielem jest widz/czytelnik, który wysłuchuje historii Charliego. Bohatera poznajemy w chwili rozpoczęcia nauki w liceum, gdzie, delikatnie mówiąc, nie ma lekko. Nie potrafiąc nawiązać kontaktu z rówieśnikami, staje się stałym podbieraczem ścian, z lękiem obserwującym otoczenie. Sytuacja zmienia się dopiero, gdy poznaje ekscentryczne rodzeństwo: Sam (w tej roli Emma Watson) i Patricka (znany z „Musimy porozmawiać o Kevinie” Ezra Miller). Reżyser opowiada historię Charliego, ukazując jego relacje z rówieśnikami i rodziną. Bezimienni rodzice zdają się nie poświęcać mu zbyt wiele uwagi, podobnie zresztą jak popularni w szkole brat i siostra. Poza tym chłopak ma zwidy, które nawiązują do śmierci jego ukochanej cioci Helen, z którą zresztą wiąże się dość przerażająca historia. Jaka? Tego widz pośrednio dowiaduje się dopiero na koniec, ale wystarczy dopasować parę elementów, przelotnych ujęć, by zrozumieć, co się wydarzyło. „Charlie” to film wielu wspaniałych momentów, takich jak ten, w którym Sam i Patrick wykonują szaleńczy taniec, czy przejażdżka samochodem pod tunelem i pierwszy pocałunek Charliego. Dobrze spisali się odtwórcy głównych ról, a zwłaszcza Ezra Miller, który wyrasta na ciekawego aktora nowego hollywoodzkiego pokolenia. Film jest frapującą wiwisekcją życia wewnętrznego nastolatków, ich świata i przerażających emocji, związanych z dojrzewaniem. Naprawdę dobry komediodramat. Trzeba obejrzeć! Na koniec dodam, że oryginalny tytuł – „The Perks of Being a Wallflower” – podoba mi się o wiele bardziej niż polski, choć i tak możemy się cieszyć, że nie mamy jakiegoś kiepskiego tłumaczenia. Ocena: 8,5/10.

W kwietniu udało mi się przeczytać aż 9 książek, co prawda niektóre były bardzo krótkie, ale zdarzyła się też prawdziwa cegła, czyli „W komnatach Wolf Hall”, o której powyżej możecie przeczytać. Niezwykle trudny okazał się być wybór książki miesiąca, bo aż cztery książki bardzo mi się podobały i właściwie wszystkie zasługują na wyróżnienie: „Piaskowa góra” Joanny Bator, „Stulatek,który wyskoczył przez okno i zniknął” Jonasa Jonassona, „Poczucie kresu” Juliana Barnesa i „Dziwny przypadek psa nocną porą” Marka Haddona. Ostatecznie wybrałam jednak „Stulatka…”, bo dawno lektura nie sprawiła mi takiej frenetycznej radości. Nie polecam z kolei kontynuacji sagi o Dollangangerach „Kto wiatr sieje” Virginii Cleo Andrews.

Tak się złożyło, że filmów obejrzałam również 9 - prawie wszystkie w pierwszej połowie miesiąca, na co niemały wpływ miała poprawa pogody :) Filmem miesiąca zostaje oczywiście „Dwunastu gniewnych ludzi” i tu nie miałam najmniejszych wątpliwości. Gorąco polecam Wam też „Charliego” i „Wożąc panią Daisy”.

Jeśli zaś chodzi o seriale to właściwie przez cały kwiecień miałam radochę z powrotu „Mad Men” :) Ucieszyły mnie też nowe odcinki „Gry o tron”, choć póki co jakoś specjalnie mi się nie podobały. Poza tym obejrzałam świetną ekranizację powieści Elizabeth Gaskell „Północ Południe”, produkcji oczywiście BBC. Polecam, można się zakochać! Z nowości polecam „Broadchurch”, o którym mam zamiar jeszcze więcej napisać i „Top of the Lake”. Ponownie zachęcam też do „Mr Selfridge’a”.

A teraz pora na to, na co wszyscy czekaliście, czyli wyniki rozdawajki, w której do wygrania była świetna powieść Isabel Allende „Ines, Pani Mej Duszy”. Szczęśliwą zwyciężczynią jest...Azumi. Gratuluję Azumi, a wszystkim Wam dziękuję za udział w konkursie i zapraszam na kolejne, które na pewno się odbędą, i to jeszcze w tym roku!