Kandydat do najgorszej książki roku 2013: „Kto wiatr sieje” Virginia Cleo Andrews

Czwarta część sagi o Dollangangerach w niczym nie przypomina tak lubianych i zachwalanych przez czytelników „Kwiatów na poddaszu”. Historia kazirodczej miłości Cathy i Chrisa już dawno straciła cały urok. Kolejne części czytało się jednak z mniejszą lub większą przyjemnością, bo fabuła była sprawnie poprowadzona i wciąż potrafiła zaciekawić. Inaczej rzecz się w przypadku powieści „Kto wiatr sieje”, która wydaje mi się być napisana na siłę, po to jedynie, by nie zostawić sagi niedokończonej.

Akcja książki rozpoczyna się kilkanaście lat po wydarzeniach, opisanych w poprzednim tomie. Cathy i Chris są już po pięćdziesiątce, a ich dzieci dorosły i próbują poukładać sobie życie. Jory jest tancerzem, żonatym z śliczną Melody, Bart po skończeniu z wyróżnieniem Harvardu poświęca się przywróceniu świetności Foxworth Hall, a Cindy jest trzpiotowatą szesnastolatką, poznająca smak pierwszej miłości i seksu. Szczęście rodziny jest jednak tylko pozorne. Bart nadal ma problemy psychiczne i popada w coraz większy fanatyzm religijny, który wzmaga jeszcze pojawienie się wuja Joela, cudownie ocalałego brata Corrine. 

W „Kto wiatr sieje” autorka znowu oddała głos Cathy, czyniąc narratorką właśnie ją. Myślę, że powieść byłaby o wiele ciekawsza, gdybyśmy historię poznawali oczami Barta. Koniec końców to on jest najbardziej interesująca postacią tej części, w której głowie musiało się dziać wiele zastanawiających rzeczy. Prowadząc narrację z perspektywy Cathy, autorka poszła na łatwiznę i ograniczyła się do przedstawiania kolejnych absurdalnych zdarzeń, pomijając ich aspekt psychologiczny. Ponadto bohaterowie stali się przewidywalni i jednowymiarowi, nie zaskakując kompletnie niczym. Czytelnik z góry wie, czego może się spodziewać po poszczególnych osobach, i tak np. Jory jest na wskroś dobry i nie ma złych cech charakteru, a Bart z rozmysłem krzywdzi bliskich. Zrozumienie motywów działań postaci jest praktycznie niemożliwe. Nie wiem, jak Chris i Cathy mogli tak długo zostać w Foxworth Hall, ani czemu nie zrobili czegoś, by przeciwdziałać kolejnym nieszczęściom… Byli bierni niczym drezdeńskie lalki, dziwnie spokojnie, przyjmując kolejne ciosy losu.

Książka obfituje także w zdarzenia absurdalne, a patologia w rodzinie Dollangangerów jest na porządku dziennym i nikt się nią zbytnio nie przejmuje. Jedyną kwestią godną uwagi, jaką podejmuje Virginia Andrews, jest fanatyzm religijny. Niestety autorka potraktowała to zagadnienie dość powierzchownie, zagłębiając się za to w opisy kolejnych niedorzecznych i wydumanych wydarzeń z życia mieszkańców Foxworth Hall. Sama akcja ciągnie się niemiłosiernie, jest niekonsekwentna, nielogiczna i po prostu nudna. Niestety czuć, że „Kto wiatr sieje” to książka, napisana na siłę…

Cieszę się, że to już koniec sagi o Dollangangerach, bo naprawdę nie jest dobrze. Zastanawiam się, po co powstawały kolejne tomy, skoro ewidentnie widać, że autorce brak pomysłów? Oczywiście powiecie, że z chęci zysku, ale czy to wystarczający powód, by niszczyć drzewa na rzecz takiego zbioru bzdet? Z pewnością znajdą się jednak osoby, którym wszystkie części bardzo się podobały i chcę wierzyć, że to dla nich, Virginia Andrews kontynuowała sagę. Moja ocena tej książki może być jednak tylko jedna: poniżej krytyki.

Ocena: 1/10.

Czytaj też recenzje:

„Kwiatów na poddaszu", „Płatków na wietrze" i „A jeśli ciernie".