„Mad Men” czyli ten ulubiony

Wielokrotnie pisałam, że to mój ulubiony serial, ale nigdy nie napisałam o nim. W związku z dzisiejszą dwugodzinną premierą 6. sezonu postanowiłam to zmienić. Zapraszam na moją opowieść o świecie mad menów z Maddison Avenue.

Po pierwsze on, czyli Don

Główny bohater serialu, Don Draper, to już legenda. Piekielnie zdolny, inteligentny, cyniczny, bezwzględny, szowinistyczny jest postacią na miarę swoich czasów. Poznajemy go jako dyrektora kreatywnego agencji reklamowej „Sterling&Cooper”, w której podziwiają i szanują go wszyscy, podczas gdy on sam nie ma szacunku do nikogo.

Don pali na potęgę, pije na umór, zdradza żonę i czasem popada w dziwną melancholię, z której zawsze w końcu wychodzi – bardziej lub mniej odmieniony. Możemy o nim powiedzieć wszystko poza tym, że go znamy. Don nigdy nie mówi o swoich uczuciach, jest skryty, ostrożny i nikt nie wie, co mu siedzi w głowie. Jest postacią tak złożoną, że zrozumienie jego postępowania jest praktycznie niemożliwe. O jego przeszłości wiemy mało, z czasem dowiadujemy się więcej, ale to wciąż niewystarczająca wiedza, by naprawdę go poznać. Draperyzmy, czyli powiedzenia Dona, weszły już do serialowego kanonu, fani skrupulatnie je notują i chętnie cytują, przy każdej nadarzającej się okazji.

Draperyzm pierwszy:  Reklama oparta jest na jednej rzeczy, na szczęściu. A wiesz, co to szczęście? Szczęście to zapach nowego auta. To wolność od strachu. To billboard przy drodze, który krzyczy, zapewniając cię, że cokolwiek robisz, to jest w porządku. Ty jesteś w porządku.

Draperyzm drugi:  To twoje życie. Nie wiesz, jak długo potrwa, ale wiesz, że nie skończy się dobrze. Musisz iść do przodu... jak tylko będziesz w stanie odkryć, co to oznacza.

Draperyzm trzeci: Będziemy siedzieć przy biurkach, kiedy wokół nas upadają mury.

Czego by o Donie nie mówić jest on geniuszem, geniuszem reklamy. Gdy przedstawia swoje pomysły potrafi nie tylko rozbudzić wyobraźnię, ale i zadowolić najbardziej wymagającego klienta. Kobiety jedzą mu z ręki, szefowie liczą się z jego zdaniem – któż nie chciałby być Donem Draperem?

Po drugie złote lata 60.

Na sukces „Mad Men” składa się praca bardzo wielu ludzi, ale chyba najważniejszą osobą jest twórca serialu – Matthew Weiner. To on dba o to, by jak najwierniej odtworzyć niepowtarzalny klimat lat 60. i czuwa nad zgodnością fabuły z historią. I trzeba przyznać, że wykonuje swoją pracę znakomicie. To dzięki niemu możemy przenieść się do czasów, kiedy kobiety siedziały w domu, a jedyną dostępną dla nich pracą, była posada sekretarki, podczas, gdy mężczyźni zarabiali na życie, ale też uciekali w łatwy seks i zbyt dużo pili. Betty Draper grzecznie siedzi w swoim pięknym domu na przedmieściach, zawsze nieskazitelnie ubrana i umalowana, słucha Sinatry i stopniowo popada w coraz większą depresję. Ona i Don to para jak z obrazka, idealna niczym Barbie i Ken. Ludzie im zazdroszczą, nie wiedząc jednak, jak naprawdę wygląda ich życie… Amerykańskie przedmieścia pełne przecież były pięknych i znudzonych kur domowych, które nie miały własnego zdania lub nie śmiały go wypowiedzieć.

W kontekście wszechogarniającego seksizmu i szowinizmu ważnym wątkiem są losy Peggy, dziewczyny, która ponad wszystko chce zostać copywriterką. Z wyglądu przeciętna, żeby nie powiedzieć brzydka, jest typową dziewczyną z prowincji, która przybyła do Nowego Jorku, by zrealizować marzenia. Zatrudniona początkowo jako sekretarka Dona, szybko zostaje doceniona za swoją kreatywność i staje w szranki z swoimi szowinistycznymi kolegami. Seksowna Joan to już zupełnie inna historia. Jest żywym symbolem seksu, ucieleśnieniem marzeń mężczyzn, obiektem zalotów wszystkich od ochroniarza po samego Rogera Sterlinga. Peggy i Joan to kobiety wyemancypowane, nowoczesne jak na swoje czasy, które wkraczają w świat mężczyzn, choć nie odbywa się to bezboleśnie.

Bohaterom „Mad Men” towarzyszą ważne wydarzenia historyczne, takie jak choćby wojna w Wietnamie, i wspaniałe rytmy lat 60. Twórcy z dużą pieczołowitością dobierają muzykę do każdego odcinka, stawiając zarówno na hity, jak i kawałki mniej znane. Głośne stało się wykorzystanie w 5. sezonie utworu Beatlesów „Tomorrow Never Knows”, które kosztowało producentów ćwierć miliona dolarów, a wszystko po to, by po powrocie do domu Don mógł posłuchać tej piosenki, siedząc w fotelu i popijając whiskey.

Po trzecie reklama

Jako, że zdecydowana większość akcji „Mad Men” toczy się za drzwiami agencji reklamowej, możemy obserwować pracę copywriterów i mechanizmy powstawania reklam. A trzeba Wam wiedzieć,  że do klientów „Sterling&Cooper” należą m.in. Chevrolet, Clearsil, Lucky Strike, Gilette i Kodak. Widzimy więc, jak copywriterzy wysilają się, by zaimponować Donowi i jak on odrzuca ich najlepsze pomysły, nie podając żadnego powodu. Najbardziej fascynujące są jednak momenty, gdy Don przedstawia klientom swoje pomysły. Bo on zdecydowanie potrafi opowiadać:

Po czwarte używki, czyli seks, alkohol i papierosy

W latach 60. bardzo popularne było hasło „sex, drugs & rock’n’roll”, co ma odzwierciedlenie także w „Mad Men”. Mężczyźni pierwszą whiskey piją jeszcze przed południem, często się upijają, zdradzają, czekające w domu żony i palą na potęgę. To wszystko było nieodłącznym elementem tamtych czasów, nie mogło więc zabraknąć tego w tak dopracowanym „Mad Men”. 

Wcielający się postać Dona Drapera Jon Hamm w samym tylko pilocie serialu wypalił 74 papierosy!

Po piąte zachwycamy się, czyli moda w stylu retro

Pod względem estetycznym „Mad Men” jest serialem zachwycającym. Jako, że w latach 60. głównym zadaniem kobiet było pięknie wyglądać i ładnie pachnieć, twórcy dużo uwagi poświęcili modzie. I tak teraz śnią mi się po nocach te piękne, rozkloszowane sukienki, marzy się stylowy dom na przedmieściach, a w nim on w idealnie skrojonym garniturze.

Co ciekawe, Weiner, zanim trafił do niszowej stacji AMC, udał się ze scenariuszem do HBO, które jednak „Mad Men” nie zainteresowało . Mogę się założyć, że szefowie telewizji do dziś plują sobie w brodę...

„Mad Men” zdobyło następujące nagrody:
- 4 Złote Globy
- 15 Emmy
- 2 BAFTA
i 23 inne nagrody przy łącznej liczbie 136 nominacji.