Historia człowieka, który miał marzenie, czyli „Mr Selfridge”

W 1906 roku do Wielkiej Brytanii przybył człowiek, który miał pomysł i był wielkim wizjonerem. 3 lata później przy londyńskiej Oxford Street otwarto elegancki dom towarowy, który był na ustach wszystkich. Harry Gordon Selfridge pokazał Brytyjczykom, jak czerpać przyjemność z zakupów i nauczył kupować rzeczy piękne, acz niekoniecznie użyteczne. W Selfridges zadbano o wszystkie możliwie potrzeby potencjalnych klientów, umieszczając na jego terenie także restauracje, miejsca do czytania i odpoczynku, a nawet pokój pierwszej pomocy. A jako, że dewizą  Harry’ego Selfridge’a było „„klient ma zawsze rację”, zrobił wszystko, by ten w jego domu towarowym czuł się jedyny i wyjątkowy. Stawiając na profesjonalny personel, inwestując w reklamę i tworząc kuszące, innowacyjne wystawy, skutecznie przyciągał szerokie grono konsumentów. Kulisy życia tego niezwykłego człowieka i początków Selfridges możemy obecnie oglądać w seriali stacji ITV – „Mr Selfridge”.

Akcja serialu rozpoczyna się na chwilę przed otwarciem domu towarowego. Harry’ego Selfridge’a zastajemy w samym środku walki o fundusze na budowę, próbującego usilnie przekonać skostniałych Brytyjczyków do swojej nowatorskiej wizji. Mężczyzna od samego początku jawi się nam jako wielki optymista i marzyciel, ale też ryzykant i człowiek bardzo odważny. Sceny, w których przedstawia słuchaczom swoje pomysły, kreśli obrazy spektakularnego sukcesu, jaki osiągnie, są porywające. Opinii publicznej nie daje po sobie poznać, że obeszła go strata inwestorów, z niemalejącym zapałem szuka nowych, na chwilę zwątpienia pozwalając sobie jedynie, gdy nikt go nie widzi. Charakterystyczny jest jego gasnący uśmiech, gdy nikt nie patrzy i wielkie słowa, i gesty, gdy trzeba zmotywować pracowników lub dać popis przed prasą.

Choć najciekawszym wątkiem serialu jest historia sukcesu obecnie jednego z najważniejszym domów handlowych w Wielkiej Brytanii, równie dobrze wypada przedstawienie zdarzeń z życia prywatnego pana Selfridge’a i jego pracowników. Mamy więc zdrady, romanse i przelotne miłostki, rodzące się przyjaźnie i kobiecą zawiść, alkoholizm i hazard. Jest też kilka wyrazistych postaci, takich jak np. tancerka Ellen Love, która ma nadzieję odmienić swoje życie dzięki związkowi z Harrym, była kokota Lady May Loxley i projektant okien wystawowych, obłędnie przystojny i szarmancki, Henri Leclair. Nieco blada wypada główno żeńska bohaterka, jedna ze sprzedawczyń – Agnes Towler, która bardzo przypomina mi Denise z początkowych odcinków „The Paradise”. Nikt nie jest w stanie jednak przyćmić odtwórcy głównej roli – Jeremy’ego Pivena, który oczarował mnie od pierwszej chwili. Nie sposób nie zasłuchać się w idee Harry’ego Selfridge’a, gdy mówi jego głosem.

Trudno nie zauważyć podobieństw tej produkcji do polecanego przeze mnie niedawno „The Paradise”. Tematycznie obie serie są do siebie bardzo podobne, choć to „Mr Selfridge” uwodzi, czaruje i kusi, podczas, gdy „The Paradise” pozostaje tylko ładnie zrobionym produktem. Pierwszy serial pełen jest nowatorskich pomysłów, ducha nowoczesności, podczas, gdy drugi pozostaje opowieścią o sklepie z ciekawym wątkiem miłosnym i wydaje się być banalny, i powierzchowny w porównaniu do swego konkurenta. „The Paradise” pozostaje jednak moim guilty pleasure, lekiem na szarą rzeczywistość.

Niestety „Mr Selfridge” nie zachwyca pięknymi zdjęciami wnętrz i nie wykorzystuje w pełni wizualnego potencjału. Owszem wystawy wyglądają kusząco, ale cóż z tego, jeśli po przejściu przez drzwi cały splendor znika. 

 

Selfridges w 1909 roku (źródło zdjęcia)

„Mr Selfridge” zapewnia mi doskonałą rozrywkę już kilka wieczorów. Ciekawi, bawi i nader wszystko fascynuje. Lubię ludzi z pomysłem, na siebie i na świat, dlatego w pełni kupuję ten serial, tę historię. Naprawdę warto.