Lot/Flight

Czy lot 227 był z góry skazany na katastrofę, czy też zawinił człowiek? Ze 102 osób, znajdujących się na pokładzie przeżyło 96. A wszystko dzięki cholernie dobremu pilotowi – Whipowi Whitakerowi, który wpadł na pomysł, by odwrócić samolot do góry nogami, dzięki czemu udało się zatrzymać spadanie w dół i odciągnąć maszynę od strefy mieszkalnej. Liczne symulacje komputerowe pokazały, że bezpieczne wylądowanie w takich warunkach, w dodatku uszkodzonym samolotem, było niemożliwe. Whitakerowi się jednak udało i został okrzyknięty bohaterem narodowym. Do czasu. Za śmierć 6 osób ktoś musi bowiem odpowiedzieć. W czasie śledztwa wychodzi na jaw, że w momencie katastrofy kapitan był pod wpływem alkoholu i narkotyków. Media i władze linii lotniczych szybko zapominają, że gdyby pilotem był ktokolwiek inny, zginęłyby 102 osoby, a nie 6. Whitaker zostaje okrzyknięty wrogiem publicznym numer jeden.

Film Roberta Zemeckisa miał spory potencjał, by zyskać uznanie krytyków i widzów. Stało się jednak inaczej. Wina leży po stronie nachalnego moralizatorstwa i wydumanego, pełnego patosu zakończenia. W „Locie” wszystko zdaje się być czarno-białe, a oceny głównego bohatera reżyser dokonał samodzielnie, niemalże nie pozostawiając widzowi miejsca na domysły i przemyślenia. Szkoda, wielka szkoda, bo nominacja do Oscara uciekła Zemecksisowi sprzed nosa (choć i tak uważam, że „Lot” to o klasę lepszy film od „Lincolna” czy „Wroga numer jeden”).

„Lot” to przede wszystkim opowieść o uzależnieniu od alkoholu i życiu w kłamstwie. Whitaker miota się pomiędzy chęcią walki z nałogiem i bezwiednym poddawaniu się mu. W jednej scenie widzimy, jak wylewa cały alkohol to zlewu, po to, by w następnej zobaczyć, jak pijany prowadzi samochód. Trudno mu jest przyznać się samemu przed sobą, że ma problem. Nie potrafi spojrzeć w lustro i powiedzieć: „jestem alkoholikiem”. Żyje w kłamstwie, który niszczy jego więź z rodziną i przyjaciółmi. Jednoznaczna ocena bohatera jest właściwie niemożliwa, a zakończenie – zbyt przewidywalne i wydumane – irytuje. Bez wątpienia jasną gwiazdą filmu jest Denzel Washington, nominowany zresztą za tę rolę do Oscara. Aktor może i nie zagrał lepiej niż Daniel Day-Lewis, ale był o niebo lepszy od pozostałych rywali i zostawił ich w zdecydowanym tyle. 

Robert Zemecksis zgrabnie miesza wątki dramatyczne z humorystycznymi. John Goodman, wcielający się w postać hipisowskiego dilera narkotyków, bawi i wnosi do filmu przyjemny powiew świeżości. Kończąc tę recenzję, aż chciałoby się napisać: Ty, Zemecksis, dlaczego skopałeś zakończenie?! Koniec końców „Lot” to dobry film obyczajowy, będący jednak przede wszystkim teatrem jednego aktora.

Ocena: 7,5/10.