Solista/The Soloist

„Solista” stanowi zgrabne połączenie dwóch tematów, które szczególnie lubię oglądać na kinowym ekranie, a więc muzyki i choroby psychicznej. Tytułowy bohater cierpi bowiem na schizofrenię, którą świetnie przedstawiono m.in. w „Pięknym umyśle”, „Locie nad kukułczym gniazdem”, „Pająku” czy „Wyspie tajemnic”. Jeśli dodamy do tego, że jest genialnym muzykiem, film okazał się być dla mnie pokusą nie do odparcia. Niestety „Solista” nie spełnił moich oczekiwań – może były zbyt wygórowane, a może mam rację i piękna oprawa przeważyła nad autentycznością.

Film powstał na podstawie  książki, opartej na prawdziwych zdarzeniach. Dziennikarz Steve Lopez natyka się na ulicy na grającego na skrzypcach bezdomnego. Jak się okazuje, Nathaniel Ayers był uczniem prestiżowej Julliard School of Music, z której jednak został wyrzucony wskutek postępującej schizofrenii. Zaintrygowany Steve postanawia opisać życie bezdomnego muzyka w swojej kolumnie, a także pomóc mu wrócić do normalnego życia.

Pierwsze, co przyszło mi na myśl po obejrzeniu „Solisty” to to, że to przede wszystkim film ładnie zrobiony. Muzyka jest przepiękna i poruszająca, a umiejętne przechodzenie kamerą potęguje wzruszenie widza. Zdecydowanie na uwagę zasługują także postaci, wykreowane przez Roberta Downeya Jr. i Jamiego Foxa. Lopez jest zagubiony, ma jakieś problemy z żoną (nie wiemy właściwie, o co chodzi), i cierpi na brak weny. Wtedy poznaje Nathaniela, który staje się jego inspiracją i swoistą deską ratunkową. Co prawda, to Lopez pomaga bezdomnemu, a nie odwrotnie, ale to dzięki znajomości z nim przechodzi przemianę duchową. Można odnieść wrażenie, że reżyser potraktował trochę ten temat powierzchownie, bo w filmie brak zdarzenia, łączącego Steve’a przed z Stevem po. Występujący w tej roli Robert Downey Jr. wypadł dobrze, choć nie jest to szczyt jego możliwości aktorskich, jaki możemy zobaczyć chociażby w „Chaplinie”. Z kolei dla Jamiego Foxa była to już druga (po „Rayu”) rola muzyka. Za pierwszą otrzymał Oscara, podczas gdy druga nie przyniosła mu nawet nominacji. Czy oznacza to więc, że Fox zagrał źle? Absolutnie nie! Jego Nathaniel to postać z krwi i kości, schizofrenik, któremu współczujemy i genialny muzyk, którego podziwiamy. Aktorowi udało się oddać złożoność tej postaci i przekonać widza o jej autentyczności. Nathaniel został zepchnięty na margines społeczeństwa, które nie potrafi zaakceptować jego choroby. Jest solistą, bo idzie przez życie samotnie i radzi sobie bez niczyjej pomocy.

Tytuł filmu można rozpatrywać dwojako, a więc „solista” jako muzyk i co ważniejsze „solista” jako ten jeden, którego udało się ocalić. W produkcji pojawia się wiele migawek z życia bezdomnych w Los Angeles, a na koniec także mało optymistyczne statystyki. Lopez pomógł jednemu z kilku tysięcy pozbawionych dachu nad głową mieszkańców Miasta Aniołów. Pozostali nie mieli takiego szczęścia, co zresztą obrazują przygnębiające zdjęcia. Joe Wright, reżyser, przedstawia ludzkie nieszczęścia bez zbędnych upiększeń, przesadzając jednak trochę z patetycznością, przez co filmowi brak prostoty i naturalności.

„Solista” to film dobry, który z pewnością znajdzie swoich zagorzałych miłośników. Mnie jednak coś zgrzytało, przez co, nie udało mi się zachwycić tą historią. Nie mniej jednak warto, choćby dla fenomenalnego Jamiego Foxa.

Ocena: 7,5/10.