Django/Django Unchained

Gdy słyszymy Tarantino, myślimy: krew, świetne dialogi i nietuzinkowa fabuła. Można więc chyba powiedzieć, że Quentin Tarantino to już swoista marka, którą albo się uwielbia, albo nienawidzi. Jego filmy są tak charakterystyczne, że nawet gdyby puszczono nam fragment któregoś i nie wiedzielibyśmy, kto jest reżyserem, bez mrugnięcia okiem odpowiedzielibyśmy: tu widać robotę starego dobrego Quentina. 

Podobnie jak w „Bękartach wojny” Tarantino na tapetę wziął historię. Po spektakularnym spaleniu Trzeciej Rzeszy, przyszła pora na rozprawienie się z niewolnictwem w okresie przed wojną secesyjną. I tak zanim wybuchnie potyczka pomiędzy Północą a Południem, dr King Schultz (w tej roli nominowany do Oscara i absolutnie uwielbiany przeze mnie Christopher Waltz) uwolni jednego z niewolników i uczyni go łowcą głów. Django, obdarzony ciętym językiem i celnym okiem, pomaga Schultzowi w namierzeniu braci Brittle. Po wykonaniu zlecenia mężczyźni zaprzyjaźniają się i razem zabijają złych białych. Knują także misterną intrygę, mającą na celu odzyskanie ukochanej Django - Broomhildy - z plantacji zepsutego i obrzydliwie bogatego Calvina Candie.

„Django” gatunkowo wpisuje się w western i jest też swoistym hołdem dla tego gatunku. Nie brakuje tu jednak scen rodem z najlepszych filmów Tarantino: krew leje się więc strumieniami, są bardzo brutalne sceny, niezapomniane dialogi, komizm, świetny montaż i nietuzinkowe postaci. Jednocześnie jednak nie jest to dzieło na miarę „Bękartów wojny”. Owszem „Django” to kawał solidnego kina i zdecydowanie jeden z najlepszych filmów minionego roku. Pod tym względem więc nominacja do Oscara nie jest żadnym zaskoczeniem, jednak film ma nudne momenty, są to dosłownie chwile (można by rzecz chwilunie), ale m.in. przez nie miejscami seans się dłuży.

Najciekawszą postacią filmu jest doktor King Schultz – były niemiecki dentysta, który specjalizuje się w zabijaniu poszukiwanych listami gończymi. King Schultz to wypisz wymaluj Hans Landa z „Bękartów wojny”. Obaj bohaterowie są tak do siebie podobni, że właściwie mogliby stanowić jedność. Z kolei Calvin Candie to bogaty plantator, bezlitośnie wykorzystujący niewolników, frankofil, nieznający jednak francuskiego, psychopata, zafascynowany antropologicznymi teoriami, które wykorzystuje, by udowodnić wyższość rasy białej nad czarną. Po ogłoszeniu nominacji do Oscarów, przeczytałam wiele komentarzy typu: a gdzie nominacja dla DiCaprio? Na usta ciśnie mi się jedno: a dlaczego miałby ją dostać? Aktor zagrał poprawnie, ale niczym nie zaskoczył. Nie wykreował postaci na miarę Schultza i miał raptem jedną niezapomnianą scenę (tę, w której tłumaczy swoje teorie, jednocześnie krojąc czaszkę). Nie zachwyciła mnie także gra Jamie’go Foxa, czyli tytułowego Django. Znam tego aktora z roli Raya Charlesa, która była absolutnie wyjątkowa, i porównując obie postaci, trudno nie zauważyć, że Jamie jako Django gra fenomenalnie, ale tylko przez pierwszą połowę filmu. Genialny był za to Samuel L. Jackson w roli nieufnego i wiecznie knującego Stephena. 

„Django” zdecydowanie nie jest szczytowym osiągnięciem Tarantino, choć i tak jest to rewelacyjny film. Do „Bękartów wojny” jednak trochę mu brakuje, zarówno fabularnie, jak i aktorsko. Pewnie, gdyby reżyserem był ktoś inny, oczekiwania byłyby mniejsze, i padałyby wyłącznie słowa zachwytu. Tarantino jednak, choćby po „Pulp Fiction”, ma tak wysoko ustawioną poprzeczkę, że czasem trudno mu ją przeskoczyć. Mówiąc żartobliwie: „Django” odrobinę zabrakło, by przeskoczyć na drugą stronę, został ciut pod poprzeczką, co nie oznacza jednak, że nie jest to jeden z najlepszych filmów 2012 roku.

Ocena: 9/10.