Nędznicy/Les Miserables 2012

Musicie wiedzieć, że uwielbiam musicale, dlatego też miałam ogromne oczekiwania wobec najnowszej adaptacji „Nędzników”. Moje ogromne wątpliwości budził przede wszystkim śpiewający Russel aka gladiator Crowe. Jednak już oglądając pierwszą scenę wiedziałam, że mam do czynienia ze spektakularnym widowiskiem z doskonałą muzyką i poprawnym śpiewem odtwórców głównych ról. Reżyser Tom Hooper udowadnia, że „śpiewać każdy może, trochę lepiej lub trochę gorzej” i w ogóle „nie o to chodzi, jak co komu wychodzi”. Ważne, że „Nędznicy” budzą wiele różnych emocji i na długo zapadają w pamięć. „I dreamed a dream” w wykonaniu Anne Hathaway nie brzmi idealnie, ale wzrusza i budzi litość. I coś mi się wydaje, że aktorka Oscara za najlepszą rolę drugoplanową ma w kieszeni.

„Nędznicy” to 32. adaptacja klasycznej powieści Victora Hugo, opowiadająca historię Jean Valjeana, skazanego na 19 lat więzienia za kradzież bochenka chleba. Po uzyskaniu wolności były galernik znika bez śladu, czym doprowadza do wściekłości inspektora Javerta. Kilka lat później Valjean jest burmistrzem i pomaga biednej Fantine i jej córce Cosette. Gdy wydawać, by się mogło, że jego życie się ustabilizowało, los ponownie stawia na jego drodze Javerta.

Chyba nie skłamię pisząc, że na tle pozostałych adaptacji wersję Hoopera wyróżniają znakomite zdjęcia Danny’ego Cohena. Dzięki nim obraz XIX-wiecznego Paryża jest pełniejszy, a nędza jego ludności bardziej wyeksponowana. Z jednej strony zdjęcia olśniewają, z drugiej prezentują srogi naturalizm. We Francji tamtych czasów, kiedy ludzie żyli jak szczury, a prawo egzekwowali tacy jak Javert, zdecydowanie nie chciałabym się znaleźć. W ten klimat świetnie wpisali się Hugh Jackman i Anne Hathaway, którzy przygotowując się do filmu, schudli kolejno 9 i 12 kilogramów. Jackman posunął się nawet dalej: przez 36 godzin nic nie pił, aby uzyskać efekt wycieńczenia. Wystarczy spojrzeć na pierwsze sceny filmu, by stwierdzić, że faktycznie świetnie mu to wyszło, bo jego Jean Valjean to obraz nędzy i rozpaczy.

Wokalnie najlepiej wypadły partie zbiorowe. Kilka godzin po seansie, a ja wciąż słyszę „Look down” i „Do you hear the people sing?”. Ogromne wrażenie robią sceny, w których ludność Paryża wychodzi na ulice i śpiewa o biedzie, i nierównościach społecznych. Przy tych wspólnych partiach, solówki wypadają trochę blado. Nie rozumiem też, czemu reżyser nie poszedł za przykładem twórców „Moulin Rouge” i nie pomieszał musicalu z tradycyjnym filmem. Trudno bowiem nie uśmiechnąć się, słysząc aktorów, wyśpiewujących „tak” lub „kim jestem”. Co do samej muzyki, to miejscami miałam wrażenie, jakbym ją już gdzieś słyszała. Gdzie? W „Sweeneyu Toddzie” Tima Burtona. Nie wiem, może to tylko moje wrażenie, ale ciekawa jestem, czy Wy też zwróciliście na to uwagę.

Nie miałam pojęcia, że jako małżeństwo Thenardier występują Helena Bonham Carter i Sascha Baron Cohen. Wyobraźcie więc sobie moje zdziwienie, gdy zobaczyłam ich na ekranie i to razem! Wydaje mi się, że ta dwójka stworzyła niezapomnianą filmową parę, a na pewno jedną z najbardziej oryginalnych. Oboje świetnie wpisali się w swoje role i byli po prostu genialni! Poza tym moją uwagę zwrócił Daniel Huttlestone, wcielający się w postać Gavrocha. Jeśli chodzi o odtwórców głównych ról, to Russel Crowe pozostał trochę w cieniu Hugh Jackmana, ale i tak zagrał dużo lepiej niż się spodziewałam. Dla mnie jednak ten film skradła Anne Hathaway, która, choć w roli drugoplanowej, była przekonywująca jak nikt inny. Trzymam kciuki, by po Złotym Globie została nagrodzona także Oscarem. 

„Nędznicy” w reżyserii Toma Hoopera to spektakularne widowisko, nakręcone z ogromnym rozmachem. Poruszający, wciągający film i niesamowity musical, który jeszcze długo będzie na ustach wszystkich. Jeśli więc jeszcze się zastanawiacie się, czy warto wybrać się na „Nędzników” do kina, to uwierzcie mi, że nie ma nad czym. Po prostu trzeba to zobaczyć.

Ocena: 9/10.