Hobbit: Niezwykła podróż/The Hobbit: An Unexpected Journey

Przed seansem „Hobbita” trzeba uświadomić sobie jedno: to nie jest prequel „Władcy Pierścieni”, nawet jeśli sprawia takie wrażenie. Peter Jackson nie tylko zekranizował kolejną książkę Tolkiena, ale też znacznie wzbogacił akcję, rozszerzając ją o najmniej znaczące wątki. Mamy zatem dużo dobrze opowiedzianych historii, świetnie wpisujących się w fabułę. Tolkien napisał „Hobbita” z myślą o dzieciach, a Jackson dodał tej opowieści mroczny akcent, dzięki czemu powstało dzieło kompletne. Niestety muszę zgodzić się z opiniami, że na „Hobbita” wystarczyłby i jeden film, góra dwa. No ale skoro reżyser postanowił nie tylko zekranizować książkę, ale i odsłonić przed nami tajemnice Śródziemia, jego wybór nie dziwi. 

„Hobbit” skradł moje serce już od pierwszych minut, kiedy na ekranie pojawiło się idylliczne Shire, rozległa się charakterystyczna melodia z „Władcy Pierścieni” i kamera skierowała się na starego Bilbo Bagginsa, który rozsiadł się wygodnie i rozpoczął spisywanie przygody swojego życia. I tak cofamy się o wiele, wiele lat wcześniej, by dowiedzieć się, w jaki sposób pierścień trafił do Bilba i jakie wojny targały Śródziemiem przed czasami Froda.

Pod względem wizualnym jestem szczerze zachwycona. Zdjęcia Nowej Zelandii zapierają dech w piersiach, na Rivendell i dawną siedzibę krasnoludów w Samotnej Górze nie mogłam się napatrzeć. Bardzo podobały mi się też ujęcia elfów i nory Bilba. Długo nie zapomnę potyczki skalnych olbrzymów i widoku bladego orka Azoga w chwili furii. Żałuję jednak, że zdecydowałam się obejrzeć „Hobbita” w 3D: efekty są naprawdę słabe, do tego oczy się szybciej męczą. Przed seansem zastanawiałam się też, czy warto może wybrać technikę wyświetlania 48 klatek na sekundę. Opinie były jednak skrajnie różne, nie chciałam więc psuć sobie wyprawy przez Śródziemie z powodu niezadowolenia z obrazu. Ciekawa jestem jednak, czy ktoś z Was był na tej wersji i jak mu się podobało?

Oglądając „Hobbita” najlepiej wyłączyć logiczne myślenie i dać się ponieść przygodzie. Peter Jackson dał nam, widzom, dzieło kompletne i to już nasza sprawa, co z tym zrobimy: czy zaczniemy narzekać na dłużyznę i brak akcji, czy zachwycimy się możliwością poznania lepiej Śródziemia i przeżycia niezwykłej wyprawy z udziałem 13 krasnoludów, niziołka i czarodzieja? Ponadto film przesycony jest optymizmem, przyjaźnią i bohaterskimi czynami. Bo jak mówi Gandalf Szary: znaczenie mają dobre uczynki zwykłych ludzi, a nie wielkie czyny tych, którzy i wiele mogą.

Trochę przeraziło mnie, że o rolę Bilba starał się Daniel Radcliff. Nie wyobrażam sobie, by aktor, który zagrał tak charakterystyczną postać jak Harry Potter, mógł przypiąć sobie kolejną łatkę. Nie wiem, czy na gorzej, by to wyszło filmowi, czy jemu samemu. Jakcon pokazał jednak, że ma też nosa do obsady i w „Sherlocku” wypatrzył Martina Freemana, który jest wprost idealnym Bilbo Bagginsem. Ten aktor o wyglądzie poczciwca w scenach walki porywa serce widza i jest najwspanialszym hobbitem, jakiego widziałam. Nie on jednak sprawił, że na sali kinowej umilkły nawet odgłosy szperania w pudełkach z popcornem. Ci, którzy widzieli już „Hobbita” wiedzą, że zaraz zacznę wychwalać Golluma i grającego go Andy’ego Serkisa. Dla mnie potyczka słowna Bilba z Gollumem była o wiele bardziej emocjonująca niż spektakularne bitwy krasnoludów z orkami. I jest to jedna z dwóch scen, które będę długo wspominać z rozrzewnieniem (pierwsza to nostalgiczny śpiew krasnoludów w norze Bilba).

„Hobbit” to film cudownie baśniowy, przesycony ciekawymi opowieściami i przepięknymi zdjęciami. Nie jest to, co prawda, ambitne kino, ale rozrywka w najlepszym wydaniu. Nie wiem, jak Wy, ale ja chętnie przymykam oko na drobne mankamenty i zaczynam już tęsknić za Śródziemiem…

Ocena: 8,5/10.