Versatile Blogger Award i styczniowe sierotki

Izabell nominowała mnie jakiś czas temu do Nagrody Versatile, za co bardzo dziękuję i już śpieszę z ujawnieniem 7 nieznanych Wam faktów o mnie:

1. Nie mam talentu kulinarnego. Jednak jak bardzo chcę potrafię coś ugotować – niestety nie lubię tego robić i zwyczajnie mi się nie chcę. Całe szczęście mój chłopak uwielbia gotować i piec, wymyślać nowe potrawy, więc nie musimy głodować lub jeść na obiad pysznej zupy w proszku.

2. Jestem bardzo niecierpliwa i co za tym idzie bardzo denerwuję się, stojąc w kolejkach.

3. Z natury jestem raczej spokojna, ale jak wpadnę w złość, to lepiej uciekać.

4. W tygodniu do obiadu i kolacji zawsze oglądam serial, a w weekend film.

5. Zawsze chodzę w sukienkach lub spódnicach, bym ubrała spodnie musiałoby być co najmniej -30 stopni.

6. Nie umiem pływać, ale uwielbiam morze i zawsze rzucam się na fale, co nie jest zbyt mądre w moim przypadku…

7. No i na koniec najgłupszy fakt: jak miałam 10 lat obcięłam włosy, by mieć fryzurę taką jak Paulina/Paola z telenoweli „La Usurpadora”. W sumie nadal mam podobnie ścięte włosy.

A moje włosy możecie zobaczyć w zakładce O AUTORCE.

A teraz przejdźmy do filmowych sierotek:

„Niemożliwe”: oparta na faktach historia rodziny, która przeżyła tsunami w Tajlandii w 2004 roku. Nie sposób przejść obok tego filmu obojętnie: od samego początku towarzyszą nam duże emocje, a efekty specjalne zdecydowanie robią wrażenie. Tragedię w Tajlandii poznajemy z perspektywy zwyczajnych ludzi, którzy zdecydowali się spędzić tam Święta Bożego Narodzenia. Rozdzieleni przez katastrofę próbują się odnaleźć wśród tysięcy zaginionych. „Niemożliwe” podzielone jest jakby na dwie części: w pierwszej obserwujemy zmagania matki z jednym z synów, w drugiej ojca z pozostałą dwójką dzieci. Film bardzo poruszający z dobrą grą aktorską, choć wydaje mi się, że niewystarczającą na Oscara. Nie mniej jednak Naomi Watts nominację otrzymała. Na statuetkę jednak nie zasługuje.         Ocena: 7,5/10.

„Życie za życie”: dyskusje nad słusznością stosowania kary śmierci toczą się od wielu lat. Zwolennicy twierdzą, że to jedyny sposób, by ukarać najgorszych sprawców, a przeciwnicy, że system jest na tyle niedoskonały, że może zginąć niewinny człowiek i wtedy już odwrotu nie będzie. „Życie za życie” w reżyserii Alana Parkera to nie tylko kolejny głos w debacie, ale też kontrowersyjny film, który podzielił widzów, wywołując wiele burzliwych dyskusji. Czy można czuć się bezpiecznie, wiedząc, że nawet sądy nie są nieomylne i czy kara śmierci faktycznie jest potrzebna? Te oraz wiele innych pytań prowokuje Alan Parker, przedstawiając historię niewinnego człowieka, na którego sąd wydał wyrok. Film dostarcza też dreszczyku emocji, a zakończenie jest szokujące i absolutnie nieprzewidywalne. Niestety aktorsko „Życie za życie" leży i kwiczy, co jest dziwne, biorąc pod uwagę, że główne role grają Kevin Spacey i Kate Winslet. O tyle o ile gra Spaceya jest poprawna, choć niczym nie zaskakuje, to Winslet zagrała dużo poniżej swoich możliwości. Zwłaszcza ostatnie sceny w jej wykonaniu są fatalne, nie pokazała nic poza nieznośnym grymasem twarzy.  Ocena: 7/10.

„Angielski pacjent”: 9 Oscarów i to w najważniejszych kategoriach – jak więc mogłam nie obejrzeć tego filmu? Ano nie mogłam i w końcu się za niego zabrałam, głównie ze względu na bardzo lubianego przeze mnie Ralpha Fiennesa. Chyba nie przesadzę pisząc, że „Angielski pacjent” to film wybitny – poruszający, refleksyjny, przedstawiający skomplikowane międzyludzkie relacje i nie traktujący tematu „po łebkach”. Reżyserowi udało się idealnie połączyć opowieść o wojnie z miłosną historią. Ciekawą i emocjonującą fabułę uzupełniają przepiękne zdjęcia i wpadająca w ucho muzyka. Akcja toczy się nieśpiesznie, a widz ma czas na chwilę zadumy, a pod koniec na otarcie łez. Wiele scen w „Angielskich pacjencie” jest niezapomnianych, a wszystkie mają w sobie coś, co nie pozwala oderwać od nich wzroku. Jedna z najpiękniejszych opowieści o miłości. Nie można nie znać tego filmu. Ocena: 9/10.

„Wszyscy mają się dobrze”: amerykański remake klasycznego włoskiego filmu, o którym pisałam tutaj. Spodziewałam się typowej hollywoodzkiej papki, grającej na emocjach. Tym większe moje zaskoczenie, gdy okazało się, że amerykańska wersja podróży wdowca, przemierzającego kraj, by odwiedzić swoje dzieci, nie jest taka zła. Wyszło zabawnie i wzruszająco, a także refleksyjnie, chociaż w porównaniu do włoskiego pierwowzoru film wypada blado na tym polu. Pewnie gdybym nie widziałam oryginału, byłabym zachwycona, ale tak mogę napisać tylko, że Amerykanie nie spartolili przesłania filmu, choć pozbawili je głębi i trochę uprościli. Duży plus za grę Roberta de Niro. Polecam tym, którzy nie widzieli oryginału, pozostali mogą być zawiedzeni.           Ocena:6,5/10.

„Obsługiwałem angielskiego króla”: o tym jak nie trudząc się zostać milionerem, przetrwać II wojnę światową i rządy komunistów, możemy dowiedzieć się od głównego bohatera filmu Jana Dite. A wszystko to z humorem i beztroską. Dite swoje dzieje opowiada z perspektywy czasu, jest już staruszkiem i cofa się myślami w przeszłość, widzi popełnione błędy, ale jest szczęśliwy. We wszystkim szuka dobrej strony, nawet w pobycie w więzieniu czy zesłaniu na odludzie. Reżyser nie ocenia swojego bohatera, ogranicza się jedynie do przedstawienia faktów. Dite jawi się nam jako człowiek, który potrafi odnaleźć się w każdej sytuacji. I pomimo, że zdradził ojczyznę i kolaborował z Niemcami, nie sposób go nie lubić. Jest tak szczery i prostolinijny w swoim pragnieniu bycia milionerem, że widz przymyka oko na jego przewinienia i mimowolnie złości się na jego przeciwników. „Obsługiwałem angielskiego króla” to znakomity i wyjątkowy film, obdarzony wielką dozą autentyczności, ale podszyty też realizmem magicznym. Do tego niezawodny czeski humor. Ocena: 8,5/10.

„Magiczne drzewo”: ostatnio miałam ochotę na obejrzenie jakiejś baśniowej historii i tak natknęłam się na ekranizację książek Andrzeja Maleszki. Włączyłam trochę sceptycznie nastawiona, ale już po 10 minutach siedziałam uchachana i absolutnie nie chciałam, by film się skończył. O czym jest ta historia? Ano o magicznym krześle, spełniającym życzenia, o pewnej rodzinie, która na gwałt potrzebuje pieniędzy i ich bogatej ciotce, ale przede wszystkim o tym, że nawet marząc trzeba bardzo uważać, a nuż się spełni. „Magiczne drzewo”, jak na polski film fantasy, ma całkiem fajne efekty specjalne i jest wyjątkowo dobrze zrealizowaną produkcją. W rolach głównych m.in. Agnieszka Grochowska i Andrzej Chyra. Świetna rozrywka dla całej rodziny. Ocena: 7/10.

Podsumowując: w styczniu obejrzałam 12 filmów, z czego aż 3 otrzymały ode mnie ocenę 9:  „Django”, „Nędznicy” i „Angielski pacjent”. Trzeba więc przyznać, że był to bardzo dobry czas pod względem filmowym.

Niestety książkowo nie było już tak dobrze. Przeczytałam tylko 5 książek, a moje największe uznanie zdobyło „Przeminęło z wiatrem” Margaret Mitchell z oceną 10!. Pozostałe przeczytane pozycje również są godne uwagi - najniższą oceną, jaką wystawiłam było bowiem 7,5.

Cieszę się, że to już koniec stycznia, który był dla mnie bardzo męczącym miesiącem w pracy. Jakoś łatwiej obejrzeć film lub serial niż przeczytać książkę, kiedy „głowa co chwilę ucieka”, stąd też ten kiepski wynik. W każdym razie Nowy Rok mógł zacząć się lepiej, ale najgorzej też nie jest.