„Kot alchemika” Walter Moers - rzecz o Sledwai

Witajcie w Sledwai, najbardziej schorowanym miejscu w całej Camonii, a może i na świecie! Miasteczku, w którym aptek i lekarzy jest więcej niż sklepów z żywnością, gdzie nikt się nie śmieje, lecz każdy biadoli i życzy sobie, i innym szybkiego powrotu do zdrowia. Wyobraźcie sobie miejsce, gdzie nawet domy wyglądają na chore, a ich mieszkańcy? Eh, szkoda gadać! Próżno szukać drugiego zbiorowiska tak zasmarkanych i zakichanych ludzi! I chociaż przeraźnice robią, co mogą, by uzdrowić sledwańczyków, to nie mają szans w starciu z miejskim przeraźnikiem Eisspinem, żywym uosobieniem najgorszych koszmarów…

W tym mieście zarazków wydarzyła się właśnie kolejna tragedia: zmarła stara Florcia, osieracając krotka Echo. Zapytacie, co ja piszę? Przecież kroty już dawno wyginęły! A rzekomo jedyne, co po nich zostało, to ich dalecy potomkowie koty, istoty jednak wielce niedoskonałe. Jeden krot jednak ocalał i żył sobie spokojnie w Sledwai, do czasu, aż stanął na drodze przeraźnika, a ten niczego na świecie nie pragnął równie mocno, jak krociego tłuszczu, który połączony z innymi składnikami umożliwiłby mu życie wieczne… Zmizerniały i wygłodniały Echo zawiera z Eisspinem diabelski pakt, którego zwieńczeniem ma być poderżnięcie mu gardła.

Ta makabryczna baśń rodem z Braci Grimm to wyrafinowana uczta literacka. Cykl camoński Waltera Moersa absolutnie nie jest skierowany do dzieci, zbyt dużo tu okrucieństwa, a także nawiązań, które wychwyci tylko wprawny czytelnik. Wyobraźnia Moersa wydaje się być nieco nieokiełznana i zapędzać autora w ciekawe, ale też przerażające rejony, a sama Camonia to miejsce tak fascynujące, że żal mi było je opuszczać. Bo w „Kocie alchemika” nie tyle ważna jest akcja, co fantastyczne opisy miejsc, potraw i stworów. Za każdym rogiem kryje się jakaś niespodzianka, a tu Zaułek Przeraźnić, Kumaczy Las, Miodowa Dolina Demonicznych Pszczół, tam Śnieżnobiała Wdowa, skóroperze i największy przysmak Echo – krocimiętka. Moers niczym najlepszy malarz wymalował w mojej głowie obraz Sledwai, opisując ją z takim humorem i ironią, że nie sposób było się nie uśmiechnąć do samej siebie.

Piękne wydanie Wydawnictwa Dolnośląskiego uzupełniają rysunki autora, dzięki czemu możemy zobaczyć choć kawałek Camonii. Czylę czoła przed tłumaczką, która poza wykonaniem świetnego tłumaczenia, napisała też kilka ciekawostek w posłowiu. No i z niecierpliwością czekam na kolejną część cyklu, a także ubolewam nad tym, że tak mało osób w Polsce zna twórczość tego wybitnego niemieckiego pisarza. I tak sobie myślę, że chętnie wróciłabym raz jeszcze do Księgogrodu...

Ocena: 8,5/10.