„Osobliwy dom Pani Peregrine” Ransom Riggs, czyli niezwykły debiut

„Kiedy ktoś nie wpuszcza cię do środka, w końcu przestajesz pukać do drzwi. Wiesz o co mi chodzi?”

Moją przygodę z „Osobliwym domem Pani Peregrine” można określić tak: to była miłość od pierwszego wejrzenia. Najpierw zobaczyłam niezwykłą okładkę, wobec której absolutnie nie mogłam przejść obojętnie, potem przeczytałam zarys fabuły i wreszcie kilka recenzji. I szczerze mówiąc, nawet gdyby zjechano tę książkę i tak bym po nią sięgnęła, inaczej nie wyzbyłabym się tego niepokoju, jaki we mnie wzbudziła. 

Jacob jest nieśmiałym nastolatkiem, który nie potrafi nawiązać więzi z rówieśnikami. Od dziecka jego jedynym przyjacielem był dziadek Abe, który opowiadał małemu chłopcu o życiu w sierocińcu w Walli, ukrytym przed wojną i potworami. Tym nieprawdopodobnym opowieściom na dobranoc towarzyszyło oglądanie osobliwych zdjęć, w których autentyczność jednak trudno Jacobowi uwierzyć. W chwili, gdy chłopak stracił już nadzieję, że zostanie odkrywcą i jego życie będzie choć odrobinę ekscytujące, dziadek zginął w tajemniczych okolicznościach, zabity przez potwora. Wtedy Jacob zrozumiał, że staruszek nie opowiadał mu bajek, a sierociniec Pani Peregrine, niewidzialny chłopiec i latająca dziewczynka istnieją naprawdę. Zdecydowany poznać przeszłość dziadka, wyrusza na małą walijską wysepkę, gdzie zobaczy rzeczy, jakie mu się dotąd nie śniły.

„Osobliwy dom Pani Peregrine” to powieść z założenia, skierowana do młodzieży, chociaż z pewnością znajdzie fanów także wśród dorosłych. Autor umiejętnie łączy elementy fantastyki z opowieścią o wyobcowanym nastolatku, który przyjaciół odnalazł dopiero w osobliwych dzieciach z sierocińca. Nie zabrakło także elementów historycznych: dziadek Abe uciekł z Polski przed Holokaustem, w którym zginęła cała jego rodzina. Czasy II Wojny Światowej znacząco wpływają zresztą na jego losy i nigdy nie dają mu o sobie zapomnieć. 

Najmocniejszą stroną książki są postaci, o których wyjątkowości można by napisać osobny post. Najbardziej polubiłam dziadka Abe’a, tego, który całe życie walczył z potworami, opowiadał magiczne historie i był cudownie ekscentryczny. Najciekawszą postacią jest jednak Pani Peregrine, wokół, której unosi się mgiełka tajemniczości. Z kolei jej podopieczni to galeria nader osobliwych postaci, których niezwykłe zdolności wprawiają w osłupienie. Ransom Riggs z odmienności dzieci uczynił coś godnego pozazdroszczenia, nawet pomimo tego, że najczęściej wiązały się z mniejszymi lub większymi ułomnościami. Przedstawiając historie kolejnych bohaterów, zwraca uwagę na postrzeganie inności i brak tolerancji dla niej. Osobliwe dzieci żyją z dala od świata, chronione przez Panią Peregrine. Tyle szczęścia nie mieli Żydzi, którzy zostali uznani przez nazistów za odmieńców, niegodnych, by żyć. To zestawienie prześladowań rasy żydowskiej z dręczeniem z powodu ułomności ciała, jest jak najbardziej trafne. Bo cóż za różnica, być prześladowanym z powodu rasy czy osobliwości? 

Bardzo ważnym elementem książki są fotografie, które, jeśli wierzyć autorowi, są autentyczne (nie licząc oczywiście drobnych poprawek technicznych). Podobno on i inni kolekcjonerzy wygrzebali je na pchlich targach i bazarach staroci, by ocalić je przed zapomnieniem. Trzeba przyznać, że zdjęcia są fascynująco piękne, niepokojące i bez nich ta powieść nie byłaby tym samym. Oglądając bowiem fotografie kolejnych osób można lepiej wyobrazić sobie ich historie, poznać ich i zrozumieć.

„Osobliwy dom Pani Peregrine” to porywająca, mroczna powieść. Ostatnie rozdziały, co prawda, były trochę nużące, ale całość wypada na tyle dobrze, że chętnie sięgnę po kontynuację, jeśli takowa powstanie. Nie wiem jak Wy, ale ja z niecierpliwością czekam na ekranizację w reżyserii Tima Burtona i trzymam kciuki, by oddała klimat książki.

Zachwytu nie było, ale i tak polecam, bo warto.

Ocena: 7,5/10.